ములక్కాయ ముసలమ్మా

అనగనగా ఒక ఊరిలో ములక్కాయ అంత ముసలమ్మా ఉండేదంట . ఆ ముసలమ్మకి చామదుంపన్థా చెను ఉండేదంట. ఆ చేమదుంపన్థా చేనులో వంకాయంత వజ్రం దొరికిందంట వంకాయంత వజ్రాన్ని బీరకాయంత బీరువాలో పెట్టి తాటికాయంత తం వేసిందంటే ఆ తాటికాయంత తాళాన్ని బద్దలుకొట్టి దొండకాయంత దొంగోడు ఎత్తుకుపోయాడంట అయ్యో అనుకున్న ముసలమ్మా పొట్లకాయంత పోలీస్ కి కాకరకాయంత కంప్లైంట్ ఇచ్చిందంట పొట్లకాయంత పోలీస్ లవంగం అంత లాటి పట్టుకుని జీలకరంతా జీపు తో దొండకాయంత దొంగని పట్టుకున్నదంతా వంకాయంత వజ్రాన్ని తీసుకెళ్లి మూలకాయంత ముసలమ్మకి ఇపించాడంట

జీవితంలో డబ్బే ముఖ్యము కాదు ( పాత రష్యన్ కథ )

      

ఒకతను వున్నంతలో భార్యా పిల్లలతో ఆనందంగా బతుకుతుంటాడు..

ఒకరోజు అతడు బజార్లో నడుస్తూ వుంటే ఒక నాణెం దొరుకుతుంది..

మకిలి పట్టి మధ్యలో చిల్లు వున్న రాగి నాణెం..అది...!!

అతడు దాన్ని రుద్ది చూస్తాడు..ఆశ్చర్యం..!!

ఇంకో రాగి నాణెం వస్తుంది..

మళ్ళీ రుద్దుతాడు..

మరోటి వస్తుంది..

మళ్ళీ రుద్దితే మళ్ళీ ఒకటి..!!

అప్పుడు ఆకాశవాణి వినిపిస్తుంది..

ఓ మనిషీ..!

ఇది మాయానాణెం..

దీన్ని ఎన్నిసార్లు రుద్దితే అన్ని నాణేలు ఇస్తుందీ..

అయితే మధ్యలో ఒక్కసారి ఆపినా ఆమాయ పోతుందీ...!!

అని చెప్తుంది..

అంతే ఆ మనిషి తన ఇంటిలో వున్న నేలమాళిగలోకి వెళ్ళి నాణేన్నిరుద్దటం మొదలు పెడతాడు..

తనను తాను మర్చిపోతాడు.. కుటుంబాన్ని మర్చిపోతాడు..

పిల్లల్ని మర్చిపోతాడు..

ప్రపంచాన్ని మర్చిపోతాడు.

.అలా రుద్దుతునే వుంటాడు..

గుట్టలుగా సంపదను పోగెస్తునే వుంటాడు..!!

ఒకరోజు అతడికి ఇక చాలనిపిస్తుంది..

రాగినాణేన్ని పక్కన పడేసి..బయటికి వస్తాడు..

అతడిని ఎవ్వరూ గుర్తు పట్టరు..

పిల్లలకు పిల్లలు పుట్టి వుంటారు..

కొత్త భవనాలు వెలసి వుంటాయి..

కొత్త సంగీతాలు వినిపిస్తుంటాయి..

స్నేహితులు..

చుట్టాలు..

పుస్తకాలు..

ప్రేమ,పెళ్ళి...

జీవితం ప్రసాదించిన అన్ని సంతోషాలనూ అనుభవిస్తుంటారు..

ఆ మనిషికి ఏడుపు వస్తుంది.

ఇంతకాలం ఇవన్నీ వదిలెసి నేను చేసింది ఏమిటా అని కుప్పకూలుతాడు..!!

ఒక్కోసారి మనం కూడా చేతిలో ఇలాంటి మాయానాణెం పట్టుకొని వుంటున్నామా అనిపిస్తుంది...

సంపాదనలో పడి ..

కెరీర్ లో పడి..

కీర్తి కాంక్షలో పడి..

లక్ష్య చేధనలో పడి,

బంగారు నాణెం వంటి జీవితాన్ని..

మకిలి రాగినాణెం లా మార్చుకుంటున్నామా అనిపిస్తుంది..!!

అమ్మ చేతి ముద్ద..

భార్య ప్రేమ..

పిల్లల అల్లారు ముద్దు..

స్నేహితుడి మందలింపు..

ఆత్మీయుడి ఆలింగనం..

ఈ బంగారు నాణేలు మన జేబులో తగినన్ని వుండాలి..

ఈ బంగారు ముచ్చట్లు గుండె అంతా నిండాలి.

నిజామా? అబద్దమా ?

రంగాపురం జమీందారుకి తాతముత్తాతలు కూడబెట్టిన ఆస్తి బోలెడంత ఉంది. ఆయనకు పందేలు కాయడమంటే తెగ ఇష్టం. ఎప్పుడూ ఏదో ఒక విచిత్రమైన పందెం కట్టి ఎదుటివాళ్లను ఓడించేవాడు. ఎవరైనా గెలిస్తే మాత్రం వారికి బహుమతులు ఇచ్చేవాడు.
ఓ రోజు జమీందారు ఇంటికి స్నేహితులు వచ్చారు. కాసేపు అంతా సరదాగా మాట్లాడుకున్నారు. అంతలో మిత్రుల్ని ఉద్దేశించి ‘మీలో ఎవరైనా సరే ఒక అబద్ధం చెప్పి అది నిజమని నన్ను నమ్మించగలిగితే పది ఎకరాల భూమి రాసిస్తా. లేని పక్షంలో ఈ ఏడాది మీ పొలంలో పండిన పంటంతా ఇచ్చేయాలి. ఇది షరతు’ అన్నాడు జమీందారు.
చెప్పేది అబద్ధమని ముందే తెలుసు కాబట్టి ఆయన ఎలాగూ నమ్మడు. ప్రయత్నించి విఫలమైతే ఈ ఏడాది పంటా దక్కదు. అవసరమా?’ అనుకుని ఎవరూ మాట్లాడలేదు.
ఇంత చిన్న పందేనికి మీలో ఎవరూ ముందుకు రాలేరా?’ సవాలుగా అన్నాడు జమీందారు.
వారిలో రామయ్య అందుకుని ‘మిత్రమా! నేను ఇప్పుడే ఒక అబద్ధం చెప్పి దాన్ని నిజమని నమ్మించగలను’ అన్నాడు.
ఆలస్యమెందుకు రామయ్యా! ఆ అబద్ధం ఏంటో వెంటనే చెప్పి నన్ను నమ్మించు’ అన్నాడు జమీందారు ఉత్సాహంగా.
అప్పుడు రామయ్య ‘నువ్వు నాకు పదెకరాల భూమిని రాసిస్తున్నావు. ఈ మాట అబద్ధం’ అన్నాడు.
జమీందారు చప్పున ‘ఔను’ అనేశాడు. వెంటనే ఆలోచనలో పడ్డాడు.
రామయ్య చెప్పిన అబద్ధాన్ని తాను నిజమని ఒప్పుకున్నాడు కాబట్టి పందెంలో తను ఓడిపోయినట్టే.
ఒకవేళ మాట మార్చి ‘లేదు’ అంటే భూమిని రాసివ్వాల్సి ఉంటుంది. ఏరకంగా చూసినా తాను రామయ్యకు భూమిని రాసివ్వాల్సిందే!
ఇరకాటంలో పడిపోయిన జమీందారు చివరకు తన ఓటమి ఒప్పుకోక తప్పలేదు.
రామయ్య తెలివితేటల్ని అందరూ మెచ్చుకున్నారు.

   

                       

అత్యాశ

ఒక మానవుడు విచారంగా కుర్చుని బాధపడుతున్నాడు . అటు వైపు వచ్చిన ఓ సన్యాసీ అతడి దుఃఖం కి కారణం తెలుసుకోవాలనుకున్నాడు .
సన్యాసీ :- ఓ మానవా ! ఏమిటి నీ బాధ ?
మానవుడు :- జీవితం లో సంతోషమే లేదు స్వామి .
వెంటనే ఆ సన్యాసీ తన చూపుడు వేలును అక్కడున్న రాయికేసి చాచాడు .
ఆ రాయి బంగారు రాయి గా మారిపోయింది .
సన్యాసీ :- ఇప్పుడు సంతోషమేన ?
మానవుడు :- ఆఆ ...అదొక రాయే కదా !
ఈ సారి తన చూపుడు వేలుతో ప్రక్కనే ఉన్న చెట్టును బంగారు చెట్టు గా మార్చేసాడు .
సన్యాసీ :- ఇప్పుడేమంటావు ?
మానవుడు :- అదొక చెట్టే కదా !
మల్లి చూపుడు వేలును ఇంటివైపు చూపించాడు . ఇల్లు బంగారు ఇల్లు గా మారిపోయింది .
సన్యాసీ :- ఇది చాలా ?
మానవుడు :- అదొక ఇల్లే కదా !
సన్యాసీ :- ఇంత బంగారాన్నిచినా నీకు సంతోషం కలగలేదే ! అయితే నీకేం కావాలి ?
మానవుడు :- నీ చూపుడు వేలు కావాలి స్వామి .!

😳😳😃😃😃😆😆

ఏడు చేపల కథ

అనగనగా ఒక ఊరిలో ఒక రాజు ఉన్నాడు. అతనికి ఏడుగురు కొడుకులు . వాళ్ళందరూ ఒకసారి వేటకు వెళ్లారు. అందరూ తలా ఒక చేపని పట్టుకున్నారు, అప్పుడు వాటిని ఎండబెట్టారు. కానీ వాటిలో ఒక్క చేప కూడా ఎండలేదు. అందరిలో చిన్న యువరాజు వెళ్లి అడిగాడు చేపని " చేప చేప ఎందుకు నువ్వు ఎండలేదు ?? " అప్పుడు చేప చెప్పింది. " మరేమో ఆ గడ్డిమోపు అడ్డం వచ్చింది నాకు " "ఆహా" అని గడ్డిమోపుని అడిగాడు "గడ్డిమోపు గడ్డిమోపు ఎందుకు నువ్వు ఎండలేదు?? " గడ్డిమోపు చెప్పింది " ఇవాళ ఆవు నన్ను తినలేదు . "ఆ....." ఆవు దగ్గరికి వెళ్లి అడిగాడు " ఆవు ఆవు ఎందుకు గడ్డిమోపుని తినలేదు ఇవాళ?? " "ఎందుకంటే నా యజమాని తిండి పెట్టలేదు నాకు " అప్పుడు యజమాని దగ్గరికి వెళ్ళాడు యువరాజు " యజమాని యజమాని ఎందుకు నువ్వు తిండి పెట్టలేదు ఆవు కి ?? “మరేమో యువరాజా మా బామ్మా నాకు అన్నం పెట్టలేదు "అవునా అని బామ్మా దగ్గరికి వెళ్లి అడిగాడు " ఎందుకు బామ్మా నువ్వు యజమాని కి అన్నం పెట్టలేదు ?? “బామ్మా చెప్పింది " యువరాజా మా ఇంట్లో చిన్న బాబున్నాడు వాడేమోఏడుస్తున్నాడు అని . ఓహో అని చిన్నబాబు దగ్గరికి వెళ్ళాడు " చిన్నబాబు ఎందుకమ్మా ఏడిచావు అని అడుగుతే చెప్పాడు " ఎందుకంటే ఆ చీమ నన్ను కుట్టింది అని.." అయ్యయ్యో ఏయ్ చీమ ఎందుకు చిన్న బాబుని కుట్టవు ?? అంటే " మ్మ్ మరి నా బంగారు పుట్టలో వేలు పెడితే కుట్టనాఆఆ 🙂 "

తాతల గొప్పలు

చింతలగూడెంలో పనీపాటా లేని ముగ్గురు కోతలరాయుళ్లు ఉండేవారు. రోజూ మధ్యాహ్నం వేళకల్లా రచ్చబండ దగ్గర చేరి పనికిమాలిన కబుర్లు చెప్పుకుంటూ కాలక్షేపం చేసేవారు. దారిన పోయే వారిని ఎలాగోలా మాటల్లోకి దింపి గేలి చేస్తుండేవారు. ముగ్గురూ ­రి ప్రముఖుల బంధువులు కావడంతో ఎవరూ ఏమనలేక మిన్నకుండేవారు. ఓ రోజు రంగయ్య అనే రైతు పొలానికి వెళుతుంటే ముగ్గురు స్నేహితులూ పనికట్టుకుని పలకరించి, ఏం రంగయ్యా! ఏనాడూ మాతో మాట్లాడవు. అంత పొగరేంటోయ్‌ నీకు?’ అన్నారు వెకిలిగా నవ్వుతూ. తాతల నాటి నుంచి మట్టి మనుషులం బాబూ! మాకు పొగరేంటి?’ అంటూ వెళ్లబోయాడు రంగయ్య. స్నేహితుల్లో ఒకడు నవ్వుతూ, మీరంతా మట్టి మనుషులైతే అయ్యారు కానీ, మా తాతల గొప్ప తనం గురించైనా వినకుండా వెళితే ఎలా?’ అన్నాడు. చేసేది లేక రంగయ్య, సరే... చెప్పండయ్యా...’ అన్నాడు. మా తాత భలే ధైర్యశాలి తెలుసా? ఓసారి పందెం కాసి అమావాస్యనాడు శ్మశానంలో రాత్రంతా గడిపి వేయి వరహాలు బహుమతి పొందాడు’ అన్నాడొకడు. రెండోవాడు అందుకుని ఖమా తాత మహా పరాక్రమవంతుడు. ఒట్టి చేతులతో ఒంటరిగా పెద్ద పులిని చంపాడు’ అన్నాడు గొప్పగా. ఇక మూడోవాడు, మా తాత మహాకవి. ఓసారి ఆయన రాజుగారికి ఒక పద్యం చెప్పి సన్మానం పొందాడు’ అని చెప్పాడు. వీళ్ల గొప్పలు భరించలేని రంగయ్య, పొండి బాబూ! మీకు తెలియని సంగతొకటి నేను చెబుతా వినండి. మా తాత, మీ తాతలు స్నేహితులు. మీ తాత పందెం వేసి బిక్కమొహం వేస్తే రాత్రంతా శ్మశానంలో సాయం వున్నది మా తాతయ్యే. ఇక మా తాత పులిని చంపితే మీ తాతయ్య మా తాతయ్యని బతిమలాడుకుని ­వాళ్లతో తానే చంపినట్టు చెప్పుకున్నాడు. ఇక మా తాత రాసిచ్చిన పద్యాన్నే మీ తాత రాజుగారి దగ్గర చదివి సన్మానం పొందాడు. స్నేహితులంటే మా తాతకి అంత అభిమానం మరి!’ అన్నాడు. ఆ మాటలకు అక్కడ మూగినవారంతా పకపకా నవ్వారు. కోతల రాయుళ్లు ముగ్గురూ మొహం ముడుచుకుని చక్కా పోయారు!

"ఉత్తమ వధువు"

"ఉత్తమ వధువు"

.............................

(నాకు నచ్చిన కధ)

ఒక వర్తకుడికి ఏడుగురు కుమారులు. ఆరుగురికి వివాహమైనది. కోడళ్లతో సమిష్టి కుటుంబం సజావుగా సాగిపోతూ వున్నది. ఇప్పుడు ఏడవ వానికీ పెళ్లి జరిగి నూతన వధువు ఈ ఇంట ప్రవేశించినది.

ఇంతవరకూ ఇంటిలో ఆరుగురు తోటి కోడళ్లు ఉదయం సాయంత్రం వంతులు వేసుకుని వంటలు చేస్తూ

వున్నారు. ఎవరైనా సుస్తీపడితే-

" నా వంతు వచ్చినప్పుడు నీవు

వంట చేయలేదు కదా! మరి నీ వంతప్పుడునేనెందుకు చేయాలి?"

ఇలాంటి చిన్నచిన్న తగాదాలు ఈ ఇంట్లో మామూలైపోయాయి..

సరే! కొత్త కోడలుఇంట్లోకి ప్రవేశించిన మొదటిరోజే చకచకా

వంటగదిలోకి వచ్చేసింది. అత్త అన్నది‌.

" ఇక్కడ ఆరుగురు కోడళ్లు వున్నారు. నీవిప్పుడే వంటగదిలోకి రావద్దు"

చిన్నకోడలన్నది. " అత్తగారూ! ఆకలితో అతిధి ఇంటికి వస్తే మనం

ఏం చేస్తున్నాము? శుభ్రంగా అన్నం పెడుతున్నాము కదా! దానివలన మనకు పుణ్యం కలుగుతున్నది. ఒక్కరికి అన్నం పెట్టినందుకే ఇంత

పుణ్యం వస్తుంటే, మరి ఇంట్లో వాళ్లందరకూ వండి వడ్డిస్తే ఇంకెంత పుణ్యం రావాలి!ఇల్లు మీది,బియ్యం

మీవి,ఇంట్లో పాత్రలు మీవి. వంట పదార్థాలన్నీ మీవే! నేను కొంచెం పరిశ్రమ చేసి వంట చేసి పెడితే నాకు పుణ్యం వస్తుందా రాదా? అందరూ తిని తృప్తిపడతారు, సంతోషిస్తారు. కాబట్టి అత్తయ్యా! మీరు అలా కూర్చోండి,నేనే వంట చేస్తాను."

అత్త మనసులో అనుకున్నది.

" చిన్న కోడలు బాగా చెబుతున్నది.

అందరికన్నా చిన్నది అనుకున్నాను.

ఈమె బుద్ధి మంచిది."

మరునాడు తెల్లవారింది. అత్త ఉదయమే వంటగదిలోకి చొరబడి

వంట చేయడానికి కూర్చున్నది. కోడళ్లు అది చూసి " అయ్యో! అత్తగారూ! మేమంతా లేమా! మీరెందుకు శ్రమపడడం, లేవండి! లేవండి" అనగానే అత్త అన్నది.

" మీరు చిన్నవాళ్లు,నేను పెద్దదాన్ని.

నేను త్వరలో మరణించవలసి వుంది. నేనిప్పుడు పుణ్యం చేసుకొన

కుంటే మరెప్పుడు చేసుకుంటాను?

నా ఇంటిపని నేను చేసుకోవడం పాపమేమీ కాదు కదా! అదీకాక ఈ మాత్రం శ్రమ చేస్తే నా ఆరోగ్యంకూడా

బాగుంటుంది."

నిన్న చిన్నకోడలు,ఇవాళ అత్తగారు

ఇలా మాట్లాడుతూంటే కోడళ్లందరికీ లోపల ఉత్సాహం కలిగింది.

" ఈ విషయం మనం ఊహించనే లేదు. మన ఇంటి పని మనం చేసుకుని, వంట చేసి అందరకూ

పెట్టడం వల్ల పుణ్యం వస్తుంది."

ఇక ఇప్పుడు ఏ కోడలు ముందు లేస్తే ఆమే వంటగదిలోకి జొరబడి పొయ్యి వెలిగించి కాయగూరలు తరగడం మొదలుపెడుతున్నారు. నేను ముందు,నేను ముందు అని తగవులు వస్తున్నాయి. ఇంటి యజమాని ఇది గమనించి "అందరూ వంతులు వేసుకుని ఆ ప్రకారం వంట చేయండి." అన్నాడు.

ఒకప్పుడేమో! 'ఇవాళ వంట నీ వంతంటే నీది' అని వాదులాడుకునే

వారు.ఇప్పుడేమో ఇవాళవంట'నేను

చేస్తానంటే నేను చేస్తాననే' భావాలు

వీరిమనస్సుల్లోఏర్పడ్డాయి. కొత్త కోడలు కొంచెంఅసంతృప్తిగావున్నది.

'తన వంతు నాలుగైదు రోజులకో

మారు వస్తున్నది. ఈ ఖాళీ సమయంలో ఏంచెయ్యను' అని ఆలోచిస్తూ ఉండగా ఆమె దృష్టి మూలనున్న తిరగలిపై పడింది. దివ్యమైన ఆలోచన వచ్చింది.

మరునాడు తిరగలిని తన గది

లోకి మార్చుకుని పిండి విసరడం మొదలుపెట్టింది. అత్త ఇది గమనించింది.

"ఏమే! చిన్న కోడలా! నీవు పిండి ఎందుకు విసురుతున్నావు? మన దగ్గర డబ్బుకేమీ లోటు లేదు కదా! భగవంతుడు చాలానే ఇచ్చాడు."

ఆమె ఇలా జవాబిచ్చింది.

" అత్తయ్యా! మనకు డబ్బు చాలా వుండవచ్చుగాక! కాని నన్ను ఈ పని వద్దని మాత్రం చెప్పకండి. పిండి రోజువారీ విసురుతూనే వుంటాను. ఇలా చేతితో పిండి విసరడం వలన

శరీరం సరిగా వుంటుంది‌.

వ్యాయామం కూడా దానంతట అదే

అవుతుంది. జబ్బులు రావు. పదే

పదే వైద్యులవద్దకు పోనక్కరలేదు.

అదీ కాక వంట చేసిన దానికంటె కూడా ఎక్కువ పుణ్యం ఈ పని వల్ల లభిస్తుంది. వంట ఎవరైనా చేస్తారు!

పిండి మాత్రం నేను విసిరినదే అంతా తింటారు."

అత్త, ఆరుగురు కోడళ్ళు ఈ మాటలు శ్రద్ధగా విన్నారు. 'ఈమె సరిగానే చెబుతున్నది' అను

కున్నారు. వారు తమతమ భర్తలతో

"ఇంటికి తిరగలి కొని తెండి. నేను రేపటినుండి పిండి విసరాలి" అని చెప్పుకుని తిరగళ్లు తెప్పించు కున్నారు. అందరూ రోజువారీ

రెండున్నర కేజీలదాకా పిండి విసురుతున్నారు.ఇంట్లో పిండి

పేరుకుపోతున్నది. వెంటనే కొత్త కోడలు పిండిని సంచుల్లో సర్ది దుకాణంలో పెట్టి అమ్మించేసింది. బాగా లాభం వచ్చింది. అందరికీ ఆనందమైంది.

కొత్త కోడలు 'ఇంకా ఏంచెయ్యాలి?'

అని ఆలోచిస్తున్నది. 'ఇంటి వెనుక

నుయ్యి వున్నది. రోజూ నౌకరువచ్చి

తొట్టెలోనికి నీళ్లు తోడుతుంటాడు.'

ఈమె మరునాడు త్వరత్వరగా స్నానపానాదులు ముగించుకుని నుయ్యి దగ్గరకు చేరుకున్నది. చేద తీసుకుని నీళ్లన్నీ తోడి తొట్టెలో నింపింది. కొంచెం మొక్కలకు పోసింది. నౌకరు వచ్చాడు. వాడికి పనిలేకుండా పోయింది‌. ఖాళీగా కూర్చున్నాడు. విషయం పెద్దవాళ్ల

దృష్టికి వెళ్లింది. అత్త వచ్చినది.

" ఏమ్మా! చిన్న కోడలా! "నీవు గాని నీళ్లు తోడావా ?"

"అత్తయ్యా!మీరేమీమాట్లాడకుండా

వుండండి. మీరేమైనా మాట్లాడితే నా పుణ్య సంపాదన ఆగిపోతుంది.

మీరు వైశాఖ మహత్మ్యం విన్నారా లేదా? వైశాఖ మాసంలో మంచి

నీళ్లివ్వడానికి సంబంధించి గొప్ప కథ వున్నది. నీళ్లిస్తే వచ్చేంత పుణ్యం- అన్నం పెట్టినందుకు లేదు. ఎందుకంటే అన్నం రోజుకు ఒకటి రెండు పర్యాయాలే కదా తింటాము!

కాని నీళ్లు- నీళ్లు ప్రతిరోజూ అనేకసార్లు త్రాగుతాము. నీళ్లతో కాళ్లు చేతులు కడుక్కుంటాం,

ముఖం శుభ్రం చేసుకుంటాం, స్నానం చేస్తాం ఇలా నీరు చాలా ఉపయోగపడుతుంది‌. "

మర్నాడు అత్త పెందలకడనే లేచి

నుయ్యి దగ్గరకు వెళ్లి నీళ్లు తోడి తొట్టిలో వేయసాగింది. కోడళ్లందరూ

హడావిడిగాఅక్కడకుచేరుకున్నారు.

"అత్తగారూ! మీరు చేసేదేమన్నా బాగున్నదా? మేమింతమంది వుండగా మీరు ఈ నూతి దగ్గరకు రావడమేమిటి? "

"మీరేమీ ప్రశ్నించకండి! నేను పెద్దదాన్నయ్యాను. అందువల్ల తొందరగా పుణ్యం సంపాదించు

కోవాలి. మీరైతే వెనుకనైనా చేసుకోవచ్చు."

మరునాటి నుండి కోడళ్లు కూడా నూతి దగ్గరకు చేరి వంతులు వేసుకుని నీళ్లు తోడసాగారు. నౌకరికి ఏంచెయ్యాలో తోచలేదు. "అమ్మా! నాకు సెలవిప్పించండి."

అని వెనుతిరగ్గా చిన్న కోడలు అడ్డుకొని అత్తగారితో " ఇతడిని ఉద్యోగం మానిపించవద్దు. షాపులో వేరే పని అప్పగిద్దాం!" అన్నది.

"చిన్నకోడలి మంచితనం"తెల్సుకుని అత్త చాలా సంతోషించింది.

చిన్న కోడలు ఇప్పుడు మళ్లీ ఆలోచనలో పడింది. "ఇంట్లో అందరూ వంటలు చేస్తున్నారు.

పిండి విసురుతున్నారు. నీళ్లు తోడుతున్నారు. ఇక నేనేం చేయాలి? "ఒకనిర్ణయానికి వచ్చింది.

తరువాతిరోజు ఉదయాన్నే వంట

గది చేరుకుని అంట్లు ముందేసుకుని

బూడిద చేతిలోకి తీసుకుని మూల కూర్చున్నది. పనిమనిషి విస్తుపోయి అలాగే నిలబడిపోయింది‌. గబగబా అత్తగారు వచ్చింది.

"ఏమే! నా ముద్దుల కోడలా! ఇది మాత్రం నీకు తగదు.మనకుపనిచేసే

వాళ్లున్నారు.అంట్లు తోమడం వల్ల

నీ బట్టలు ఖరాబవుతాయి. నీ నగలు అరిగిపోతాయి." అని

సున్నితంగా మందలించింది. దానికి చిన్న కోడలు " అత్తయ్యా! నన్ను

కాస్సేపు మాట్లాడనివ్వండి. ఎంగిళ్లెత్తడంలో గొప్ప

మాహాత్మ్యము వున్నది. మీరు మహాభారతం లో కథ వినలేదో! పాండవులు రాజసూయాగం చేస్తూ శ్రీకృష్ణుణ్ని ప్రధమంగా పూజ చేసిన విషయం తెలుసు కదా! ఆ కృష్ణ భగవానుడే అక్కడ అందరియెంగిలి

విస్తళ్లు ఎత్తేపని చేసాడు తెలుసా! ఎంగిళ్లెత్తటమనేది ఎంత మహిమా

న్వితం కాకపోతే భగవంతుడీ పనెందుకు చేస్తాడు?"

తర్వాత రోజు అత్తవచ్చి వంటింట్లో

తిష్ట వేసి అంట్లు ముందేసుకుంది. ఈ వింత చూసి కోడళ్లందరూ చుట్టు

ముట్టారు. వెంటనే చిన్న కోడలు

" అత్తయ్యా! ఇలా నా పని మీరు తీసుకోవడం సమంజసం కాదు. ఇదిగో! ఈ పళ్లెం, చిన్న గ్లాసుపై నాకే

హక్కు వున్నది. ఎందుచేతనంటే -

ఇవి నా పతిదేవుడివి. కనుక వీటిని

నేను తోముతాను." అంది. దానికి

అత్తగారు " వెళ్లు వెళ్లు! వీడు ముందు నా కొడుకు, తర్వాతనే నీకు భర్త అయ్యాడు.కాబట్టి వీటిని నేనే తోముతాను." ఈ విధంగా అని గబగబా అంట్లు తోమసాగింది. ఇది చూసి కోడళ్లందరూ కూర్చుని వాళ్లూ అంట్లు కడగడం ప్రారంభించారు.

" ఇప్పుడు నేనేంచెయ్యను? అని చిన్న కోడలు ఆలోచనలో పడింది. రోజూ ఉదయం ఇల్లు తుడవడానికి

నౌకరు వస్తూంటాడు కదా!అనుకుని

వేకువకాగానే లేచి చీపురు పట్టింది. నౌకరు వచ్చేముందుగానే

గదులన్నీ ఊడ్చిపారేసింది. అత్త

గారిది చూసి " చిన్న కోడలా! ఇల్లు

నువ్వు తుడిచావేమిటి? అని అడగ్గా కోడలు-

" అత్తయ్యా! మీరు కాస్సేపు ఊరుకోండి. మారు మాట్లాడకండి. మీరు మాట్లాడారంటే నా చేతిలో

పనిపోతుంది అని ఇంకా ఇలా అన్నది.

"మీరు రామాయణం వినలేదా! అడివిలో గొప్ప గొప్ప ఋషులు,

మునులు వుండగా శ్రీరాముడు వారి కుటీరాలకు వెళ్లకుండా ముందుగా శబరి కుటీరానికే వెళ్లాడు. ఎందుకో తెలుసాండీ ?శబరి రోజూ పంపాసరో

వరానికివెళ్లే దారిలో రాళ్లూరప్పలని తొలగించి ఋషులకు దారిఏర్పాటు

చేసి వారికి సేవలు చేసేది. ఈ సేవలో గొప్ప మహిమ వున్నది. "

మర్నాటినుండి కోడళ్లందరూ చీపుర్లు పట్టారు. ఈ విధంగా ఇంటి స్వభావం పూర్తిగా మారిపోయింది. అందరూ ఉదయాన్నే లేచి ఎవరి

పనుల్లో వారు మునిగిపోతున్నారు.

శుభ్రంగా గదులు తుడుస్తున్నారు. నీళ్లు తోడుతున్నారు. అంట్లు

శుభ్రపరుస్తున్నారు.వంటలు వండు కుంటున్నారు. అంతా సవ్యంగా జరిగిపోతున్నాయి. కోడళ్లందరూ అన్యోన్యంగా ఉంటున్నారు.

అత్తామామలను గౌరవంగా చూసు

కుంటున్నారు. దుబారా ఖర్చులు తగ్గిపోయాయి. యజమాని వ్యాపారంలో లాభం పెరిగింది. వెంటనే మామగారు కోడళ్లందరికీ

నగలు చేయించారు.

ఒకరోజు చిన్న కోడలు తనకు మామగారిచ్చిన నగలు తీసుకుని పెద్ద కోడలు వుంటున్న గదిలోనికి వెళుతూండగా అత్త చూసింది.

చిన్న కోడలు పెద్ద కోడలితో ఇలా అంటున్నది.

" అక్కా! మీకు ఆడపిల్లలు వున్నారు. వారు పెరుగుతున్నారు. రేపో,మాపో వారికి పెళ్లిళ్లు చేయాలి.

నాకైతే ఇంకా పిల్లలు లేరు.అందు

వల్ల ఈ నగలు నేనేం చేసుకోను? మా అమ్మానాన్న నాకు నగలు బాగానే పెట్టారు. అవన్నీ నాదగ్గర ఇనప్పెట్టెలో పడి వున్నాయి. కాబట్టి ఈ నగలు నువ్వే తీసుకో! పిల్లల పెళ్లిళ్లకి అక్కరకొస్తాయి." అని ఆమె చేతిలో పెట్టింది. గుమ్మం బయట

నుండి ఇదంతా గమనిస్తున్న అత్త

ఒక్కసారిగా చలించి పోయింది.

కొసమెరుపు: ఉపన్యాసాలు చెప్పడం వేరు. ఆచరణలో చూపడం వేరు.ఈకొత్త కోడలు తాను చెప్పినది

ఆచరణ చేసి చూపించింది. ఇంటిని సంస్కరణ బాటలోకి నడిపించింది.

(వివేక చూడామణి.) స్వామీజీ వ్రాసిన పుస్తకం నుండి సేకరణ)